Franevački samostan u Baču nalazi se u najstarijoj centralnoj zoni Bača, organski uklopljen u pejzaž i srednjovekovnu urbanu matricu, sa visokim i masivnim zvonicima, koji izrastaju iz ravničarskih predela. Kompleks čine crkva kojoj su sa južne strane prislonoena tri prostrana jednospatna samostanska krila koja zatvaraju klastar sa bunarom u sredini. Crkva je posvećena Uznesenju Presvete Bogorodice (Bl. Djevice Marije) ima izduženu osnovu, orijentisanu u pravcu istok-zapad, sa petostranom apsidom na istoku i kraćim bočnim brodom na severu. Na južnoj strani povezana je hodničkom komunikacijom sa konacima čineći jedinstvenu celinu, natkrivena zajedničkim krovom. Glavni ulaz u crkvu nalazi se na zapadnoj strani, ali postoje i dva ulaza u južnom zidu, jedan bliži glavnom ulazu, a drugi ulasku u oltar, svetište.
Ovaj samostanski kompleks, izuzetnog značaja za kulturni razvoj Vojvodine, osnovali su, prema jednom kasnijem zapisu, templari u 1169. godini. Izgradnja je, prema sadašnjim saznanjima, započela krajem 12. veka, i pripisuje se pripadnicima viteškog reda kanonici Sv. groba jerusalimskog, koji su izgradili jednobrodnu crkvu, sačuvanu u današnjoj celini. Ova crkva je imala masivne zidove sa kontraforima, građene alteracijom kamena i opeke, visoke zabate i znatno nižu apsidu.
Na samom početku XIV veka, 1301. godine, preuzimaju ga franjevci koji ga drže do danas, uz povremene prekide za vreme turske vlasti, kada je bio pretvoren u džamiju. Stradao je u nekoliko navrata, posebno 1704. godine, a u današnji oblik potiče iz velike obnove rađene u periodu između 1734. i 1745. godine.
Gotičkom obnovom franjevaca i drugoj polovini 14. veka izgrađeni su zgrade samostana i toranj uz svetište, a bilo je dogradnje crkve u pravcu zapada tokom 15. veka. Nakon pada Bača pod tursku vlast 1526, crkva je sve do oslobođenja 1686. bila pretvorena u džamiju, o čemu svedoči sačuvana mihrabska niša u južnom zidu, formirana na mestu prvobitnog južnog ulaska u crkvu. Barokna obnova obuhvatila je i crkvu i samostan, čiji su karakterističan kvadar formirali franjevci Provincije Bosne Srebrne u periodu od 1724. do 1770. godine. U južnom krilu nalazi se prostrana trpezarija, rektorijum koja svedoči o nekada brojnom bratstvu.
Složena arhitektonska kompozicija Franjevačkog samostana u Baču, tako je satkana od romaničke, gotičke, renesansne, islamske, barokne i klasicističke arhitekture. Bogatsvu kulturne stratigrafije i estetskoj vrednosti doprinose ostaci srednjovekovnog fresko-slikarstva: scena Raspeća Hristovog sa Bogorodicom, oslikani na južnom kontraforu crkve (danas zapadni zid zvonika); deo scene sa sačuvana dva ženska lika na južnom zidu crkve; kao i poprsja kraljeva u lozi sa cvećem, oslikane na potrbusju luka, koji razdvaja svetishte i brod. Među brojnim štafelajnim slikarskim delima posebno se izdvaja italokratska ikona Bogorodice Umiljenija (Radosne Gospe Bačke), rad majstora Dime iz 1684. godine i Tajna večera Paulusa Sensera iz 1737. godine. O životu ovog kulturnog mesta svedoči bogata riznica, biblioteka sa starim i retkim knjigama, liturgijsko ruho, rukotvorine, sačuvani predmeti koji su ranije bili u svakodnevnoj upotrebi (za pripremu i posluživanje hrane, izradu tkanina, kovački alat).